Πριν από λίγο καιρό ξεκίνησε μία «συζήτηση», όταν αποσύρθηκε από τις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία του Σωτήρη Τσαφούλια «Έτερος Εγώ» που κυκλοφόρησε στις αίθουσες. Η απόφαση για την απόσυρση της ταινίας ανήκει στον ίδιο τον σκηνοθέτη και ο λόγος είναι πως ενδεχόμενως να συνδέεται με την πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του οδηγού ταξί στην Κηφισιά.
Ειδικότερα ο σκηνοθέτης στη δήλωσή του με την οποία ανακοίνωσε την απόσυρση της ταινίας ανέφερε πως «ένας άντρας που ταιριάζει με την περιγραφή που δόθηκε στη δημοσιότητα για το φερόμενο ως δράστη, μου έκανε μια συγκεκριμένη ερώτηση στη συζήτηση που ακολουθήσε με το κοινό, μετά την προβολή της ταινίας».
Αν τελικά ισχύει αυτή η εκδοχή, δεν θα είναι η πρώτη φορά που μία ταινία θα έχει εμπνεύσει έναν δολοφόνο. Και δεν μιλάμε για ταινίες β' διαλογής, αλλά κινηματογραφικά αριστουργήματα που έχουν ενεργοποιήσει ένστικτα και μιμητικές τάσεις σε φρικαλέες δολοφονίες.
10. Fight Club (Ντέιβιντ Φίντσερ, 1999)
Η ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ το 1999 βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Τσακ Παλάνικ, όπου ένας ανώνυμος αφηηγητής είναι δυσαρεστημένος με τη δουλειά γραφείου που κάνει. Οργανώνει ένα κλαμπ πάλης ("fight club") με έναν κατασκευαστή σαπουνιών.
Ο αφηγητής πάσχει από αϋπνίες και βρίσκει τον αληθινό εαυτό του στα "Fight Club", όπου συμμετέχει σε αγώνες πυγμαχίας με γυμνά χέρια. Ο ιδρυτής των "Fight Club", ωστόσο, αποδεικνύεται μια επικίνδυνη προσωπικότητα, που επιδίδεται σε πράξεις τρομοκρατίας ενάντια στην καθεστηκυία τάξη.
Το πιο σοβαρό έγκλημα αλά Fight Club διαπράχθηκε στη Νέα Υόρκη το 2009. Αυτοσχέδιες βόμβες πυροδοτήθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης, συμπεριλαμβανομένων και των Starbucks στο Upper East Side, ακριβώς όπως στην ταινία καταστρέφονται επιχειρήσεις που θεωρούνται σύμβολα καταπίεσης.
Πέρααν αυτού τα Fight Clubs έγιναν «μόδα» σε όλο τον κόσμο μετά την προβολή της ταινίας, με φαν διαφόρων πληθυσμών, από Αμερικανούς προγραμματιστές, μέχρι Αυστραλούς μαθητές και βρετανούς κρατούμενους.
9. Ο Ελαφοκυνηγός (Μάικλ Τσιμίνο, 1978)
Η υπόθεση της ταινίας εκτυλίσσεται γύρω από τρεις φίλους, οι οποίοι που αγαπούν το κυνήγι των ελαφιών στην πατρίδα τους, βρίσκονται στη μέση των αιματηρών αναμετρήσεων στο Βιετνάμ και προσπαθούν να επιβιώσουν.
Ίσως η πιο έντονη σκηνή της ταινίας είναι αυτή της «ρώσικης ρουλέτα». Ο «Μάικλ» (Ρόμπερτ Ντενίρο), ο «Νικ» (Κρίστοφερ Γουόκεν και ο «Στίβεν»Τζον Σάβατζ είχαν αιχμαλωτιστεί απ’ τους Βιετκόνγκ. Ένα από τα βασανιστήρια που υπέστησαν ήταν μια παρτίδα της αποκαλούμενης «ρώσικης ρουλέτας».
Το 2007 κατατάχθηκε 53η στη λίστα με τις 100 καλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών
Η δοκιμασία περιελάμβανε ένα πιστόλι με μία μόνο σφαίρα.
Ο βασανιζόμενος έπρεπε να βάλει την κάννη του όπλου στο κρόταφό του και να πατήσει την σκανδάλη, όταν θα σταματούσε η περιστροφή του μύλου...
Στην πραγματική ζωή, η εν λόγω σκηνή έδωσε την μακάβρια έμπνευση για πολλές ανθρώπινες απώλειες σε αυτό το παιχνίδι ζωής και θανάτου. Σε πολλές χώρες του κόσμου, πολλοί θάνατοι ήταν ακριβή... αντίγραφα της σκηνής!
Η ταινία κέρδισε 5 Όσκαρ, ανάμεσα τους βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Όσκαρ Σκηνοθεσίας(για τον Μάικλ Τσιμίνο).
8. Oldboy (Παρκ τσαν Γουκ 2003)
Μία από τις ταινίας με πολύ σκληρές σκηνές ομολογουμένως, που κόβουν μέχρι δάχτυλα με πουροκόφτη. Το φιλμ βασίζεται εν μέρει στο ομώνυμο δημοφιλές manga comic των Νομπουάκι Μινεγκίσι και Γκάρον Τσουσίγια και πραγματεύεται την υπόθεση ενός τύπου που τον απαγάγουν και μένει φυλακισμένος επί 15 χρόνια για άγνωστους λόγους.
Όταν τελικά καταφέρνει να δραπατεύσει αρχίζει να αναζητά σε έξαλλη κατάσταση τους υπαίτιους χωρίς να γνωρίζει ότι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από όλα αυτά ελέγχει στην πραγματικότητα την κάθε του κίνηση.
Εν έτει 2007 λοιπόν ένας αμερικανός φοιτητής, ο Cho Seung-Hui σκοτώνει 32 φοιτητές στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, ενώ τραυμάτισε άλλους 17 σε μία δολοφονική επίθεση που έμεινε γνωστή ως το το μακελειό Virginia Tech. Ο δράστης φέρεται να έβλεπε ξανά και ξανά το Oldboy.
7. Ο ταξιτζής (Μάρτιν Σκορσέζε, 1976)
Η ιστορία του «Ταξιτζή» είναι μία περίπτωση... που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κύκλος. Μία πραγματική ιστορία, που γίνεται ταινία και που εμπνέει ξανά την πραγματική ζωή.
Ας θυμηθούμε λίγο την οσκαρική ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε, στην οποία ο Τράβις Μπικλ πρώην πεζοναύτης και βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ που ζει στη Νέα Υόρκη, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη τάξη πραγμάτων. Πάσχει από αϋπνία και κατάθλιψη και τα βράδια δουλεύει ως ταξιτζής.
Την ημέρα πάλι, συχνάζει σε σινεμά που παίζει ταινίες πορνό και σκέφτεται το πόσο έχει χαλάσει ο κόσμος ειδικά στη Νέα Υόρκη. Είναι μοναχικός κι έντονη αίσθηση του σωστού και του λάθους στην ανθρωπότητα. Μόνη του σωτηρία φαίνεται να είναι η Μπέτσι, μια κοπέλα που εργάζεται για την προεκλογική εκστρατεία του γερουσιαστή Τσαρλς Πάλανταϊν.
You talking to me? - ίσως η πιο χαρακτηριστική ατάκα της ταινίας
Ο Τράβις παθαίνει ψύχωση με την Μπέτσι και μετά από ένα ατυχές ραντεβού μαζί της, στο οποίο την οδηγεί σε ένα σινεμά πορνογραφικών ταινιών, τρελαίνεται κι αποφασίζει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αλλάξει τον κόσμο... και μετατρέπεται σε βίαιο τιμωρό.
Πίσω από την ιστορία του «Ταξιτζή» φαίνεται ότι υπάρχει η δεύτερη πραγματική ιστορία: αυτή του ο Τζον Χίνκλεϊ τζούνιορ προσπάθησε ανεπιτυχώς να δολοφονήσει το 1981 τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρίγκαν.
Όπως ο ίδιος πίστευε ότι του μιλούσε ο Tράβις Μπίκλ -ο Ρόμπερτ ντε Νίρο δηλαδή στην ταινία και τού έλεγε να σκοτώσει τον Ρίγκαν για να εντυπωσιάσει την ηθοποιό Τζόντι Φόστερ, η οποία στην ταινία παίζει το ρόλο μίας ιερόδουλης. Ο Χίνκλεϊ απέτυχε να σκοτώσει τον Ρίγκαν, ωστόσο κατάφερε να τον τραυματίσε. Του αποδόθηκαν πολλές κατηγορίες, αλλά όπως αποδείχθηκε είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα.
6. Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (Στάνλεϊ Κιούμπρικ, 1971)
Η σοκαριστικά σκληρή πλην αριστουργηματική ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μία κατηγορία μόνη της. Είναι η μόνη ταινία που η προβολή της στη Βρετανία απαγορεύτηκε -ως αντίδραση φυσικά- και από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, λόγω του βίαιου μιμητικού της απόηχου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η υπόθεση της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Anthony Burgess και αναφέρεται στην εγκληματική δράση μια ομάδας νεαρών που αφού πιουν το... γάλα τους στο Korova Milk Bar προβαίνει σε βιαιότητες: βανδαλισμούς, κλοπές, βιασμούς χωρίς λόγο, τραγουδώντας... Singing in the rain!
Μετά από ένα ατυχές συμβάν, ο Άλεξ βρίσκεται στη φυλακή όπου διαλέγει να ακολουθήσει ένα νέο σωφρονιστικό πρόγραμμα που επινόησε η κυβέρνηση. Στην ουσία πρόκειται για ένα παβλοφικό πείραμα με πειραματόζωο τον ίδιο.
Η ταινία θίγει το διχαστικό ερώτημα της δεκατίας του 60 για την αντιμετώπιση της βίας
Μέσα από μια άκρως σουρεαλιστική διάσταση ο Κιούμπρικ θέτει στο κοινό της εποχής το ερώτημα αν αξίζει να θυσιαστεί το αγαθό της ελευθερίας της έκφρασης ακόμα και αν αυτή επιδρά στην έννομη τάξη ή τελικά η ανθρωπότητα πρέπει να οδηγηθεί στην ανάγκη εξάλειψης της βίας ακόμα και αν αυτή επιφέρει δραματικές επιπτώσεις στον άνθρωπο.
Θεματολογικά, πρόκειται για μια σπουδή πάνω στη βία, τόσο των συμμοριών όσο και του κράτους και του σωφρονιστικού συστήματος, ωστόσο θεωρήθηκε εξτρεμιστική για την εποχή της και απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες. Ο λόγος ήταν ότι ήταν η έμπνευση για άγριες δολοφονίες.
Σε δύο μάλιστα περιπτώσεις οι δράστες ήταν νεαροί που θέλησαν να μιμηθούν την παρέα του Άλεξ. Ο ένας ντυμένος Droog μαχαίρωσε έναν συμμαθητή του, ενώ ένας άλλος δολοφονήθηκε με χτυπήματα μέχρι θανάτου. Σε μία τρίτη υπόθεση μία κοπέλα βιάστηκε ομαδικά από νεαρούς που τραγουδούσαν το Singing in the rain, όπως έκανε και η «παρέα» στην ταινία του Κιούμπρικ
Μετά από αυτό το μπαράζ δολοφονιών που θεωρήθηκε ότι έχουν αντλήσει την έμπνευσή τους από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» ο Κιούμπρικ μπήκε στο μάτι του κυκλώνα από τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης.
Μάλιστα, ενόσω ο σκηνοθέτης βρισκόταν στην Ιρλανδία για τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας του «Μπάρι Λίντον» δέχθηκε απειλές για τη ζωή του και της οικογένειάς του. Οι δράστες απείλησαν να μπουν στο απομονωμένο σπίτι του έξω από το Λονδίνο και να του επιτεθούν, όπως έκανε ο Άλεξ και η συμμορία του στην ταινία. Αυτό οδήγησε τον σκηνοθέτης να ζητήσει από την Warner Βros να σταματήσει την προβολή της ταινίας στη Βρετανία και την Ιρλανδία μέχρι το θάνατό του, το 1999.
5. Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες (Γουές Κρέιβεν, 1984)
Στην ταινία μια ομάδα εφήβων δέχονται επιθέσεις από έναν βάναυσο δολοφόνο που σκοτώνει τα θύματά του μέσα στα όνειρά τους. Όταν οι επιζώντες ψάχνουν να βρουν γιατί τους κυνηγάει, ο φονιάς δεν θα χάσει καμία ευκαιρία με το να τους σκοτώσει όταν κοιμηθούν.
Από τότε που οι ταινίες του Κρέιβεν απέκτησαν τέτοια κακή φήμη στα συναισθηματικά μέσα ενημέρωσης που θέλησαν να κατηγορήσουν αυτές για τη δημιουργία των ψυχωτικών της κοινωνίας, τότε θα έπρεπε να τον κλείσουν μέσα.
Το 2004 ο Ντόναλντ Γκονζάλες είπε στους εισαγγελείς ότι ο Κρέιβεν φταίε που εκείνον τον έπιασε ένα τριήμερο δολοφονικό αμόκ σε μία κτηνωδία που άφησε πίσω του τέσσερις νεκρούς. Ο Γκονζάλες που διαγνώστηκε με παρανοϊκή σχιζοφρένεια δήλωσε ότι ήθελε να γίνει... Φρέντι Κρούγκερ και να σκοτώσει δεκάδες ανθρώπους όπως... το είδωλό του! Παλαβομάρα ο κόσμος!
4. Γεννημένοι Δολοφόνοι ( Όλιβερ Στόουν, 1994)
Η ταινία εξιστορεί τη ζωή ενός ζευγαριού, του Mickey και της Malory Knox, που διατρέχουν τις ΗΠΑ, συχνά σκοτώνοντας αυτούς που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους. Έτσι για την πλάκα τους.
Και δεν είναι οι μόνοι τρελοί της ταινίας, καθώς υπάρχουν και δύο ακόμη ελαφρά διαταραγμένοι τύποι, ένας αστυνομικός που προσπαθεί να τους συλλάβει και ένας δημοσιογράφος και παρουσιαστής reality show, που πιστεύει ότι ο Mickey και η Malory θα γίνουν το καλύτερο θέμα για την εκπομπή του.
Ο συγγραφέας Τζον Γκρίσαμ προσπάθησε να κινήσει την νομική οδό εναντίον του παραγωγού της ταινίας, όταν η Σάρα Έντμοντσον και ο Μπέντζαμιν Ντάρους επικαλέστηκαν ως έμπνευση την ταινία δολοφονώντας δύο ανθρώπους.
Επίσης, το πολύκροτο μακελειό στο Κολουμπάιν φέρεται έχει συνδέσμους με την ταινία του Στόουν, καθώς οι δολοφόνοι είχαν αναφορές στους «Γεννημένους Δολοφόνους» σε φυλλάδες και περιοδικά τους.
Την ίδια στιγμή αρκετές ήταν οι δολοφονίες που φαίνεται να είχαν αντλήσει στοιχεία από την ταινία, συμπεριλαμβανομένης της υπόθεσης ενός 14χρονου, ο οποίος σκότωσε ένα νεαρό κορίτσι γιατί ήθελε να γίνει «διάσημος όπως οι Γεννημένοι Δολοφόνοι»
3. Η γέννηση ενός έθνους (Ντέιβιντ Γουόρκ Γκρίφιθ, 1915)
Μία βωβή ταινία του 1915 βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τόμας Ντίξον The Clansman προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων μετά την προβολή της λόγω του γεγονότος ότι δικαιολογεί τις ενέργειες της Κου Κλουξ Κλαν.
Παρά το μεγαλείο της και την τεράστια εισπρακτική επιτυχία που έκανε ζάπλουτο τον Ντίξον,η ταινία έλαβε αυστηρές κριτικές για τον τρόπο με τον οποίο αναπαριστά τη σκλαβιά και τη θέση που παίρνει σε σχέση με το κίνημα της Κου Κλουξ Κλαν.
Υπήρξε μάλιστα η πρώτη ταινία που προβλήθηκε στον Λευκό Οίκο, όπου ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον – Νότιος ρατσιστής κι ο ίδιος – έδωσε την ευλογία του. Ήταν τόσο μεγάλη η προπαγάνδα που μέχρι και τη δεκαετία του 1970, η Κου Κλουξ Κλαν χρησιμοποιούσε τη «Γέννηση ενός έθνους» για προσηλυτισμό....
Η προβολή της ταινίας προκάλεσε αντιδράσεις και εξεγέρσεις στη Βοστώνη, τη Φιλαδέλφεια και άλλες μεγάλες πόλεις των Η.Π.Α., ενώ σε άλλες πόλεις όπως το Σικάγο και το Κάνσας Σίτι απαγορεύτηκε η προβολή
Πολλοί ιστορικοί κατηγόρησαν τον Γκρίφιθ για υποκίνηση βίας.
Η ταινία ώθησε πολλούς λευκούς άνδρες να δημιουργήσουν σπείρες που πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε μαύρους, με δεκάδες θύματα, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά,
Θεωρείται αμφιλεγόμενη λόγω του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζει την ιστορία, έχοντας κατηγορηθεί για ιστορικές ανακρίβειες.
2. Scream (Γουές Κρέιβεν, 1996)
Πασίγνωστη ταινία που δύσκολα να υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει δει. Αφηγείται την ιστορία της πλασματικής πόλης Γούντσμπορο της Καλιφόρνια, που τρομοκρατείται από έναν μασκοφόρο μανιακό δολοφόνο που απολαμβάνει να τηλεφωνεί στα θύματά του και να τους κάνει ερωτήσεις που αφορούν τις ταινίες τρόμου.
Ο βασικός στόχος του δολοφόνου είναι η Σίντνεϊ Πρέσκοτ, μία έφηβη κοπέλα, της οποίας η μητέρα, Μορήν Πρέσκοτ, δολοφονήθηκε ένα χρόνο πριν.
Το Scream θεωρηθηκε υπεύθυνο για μία σειρά από δολοφονίες ή απόπειρες που αντέγραψαν τον πρωταγωνσιτή. Η πιο αποτρόπαια ήταν η υπόθεση ενός 17χρονου στη Γαλλία ο οποίος μαχαίρωσε μέχρι θανάτου έναν συμμαθητή του με ένα κουζινομάχαιρο.
Ο δολοφόνος κάλεσε το θύμα του με τον ίδιο τρόπο, τις τηλεφωνικές κλήσεις δηλαδή όπως ακριβώς και στην ταινία του Κρέιβεν, ενώ ήταν ντυμένος με την γνωστή μαύρη αμφίεση και φορούσε την αποκρουστική Ghostface μάσκα την ώρα που διέπραττε το έγκλημα.
1 Η Κούκλα του Σατανά (Τομ Χόλαντ-1982, Τζον Λαφία-1990, Τζακ Μπέντερ1991)
Η υπόθεση: Λίγο πριν πεθάνει, ο διάσημος στραγγαλιστής Τσαρλς Λη Ρέι (Τσάκι), μεταφέρει την ψυχή του στο σώμα μιας κούκλας προορισμένη για παιδικό παιχνίδι. Η κούκλα αυτή αγοράζεται από μια μητέρα ως δώρο για τα εξάχρονα γενέθλια του γιου της.
Από την πρώτη ημέρα, η κούκλα ζωντανεύει και δολοφονεί την μπέιμπι-σίτερ του αγοριού. Ακολουθούν αρκετές δολοφονίες που διαπράττει ο Τσάκι αναζητώντας ταυτόχρονα κάποιο ανθρώπινο σώμα για να μεταφέρει την ψυχή του.
Οι πιο διαβόητες ταινίες που έχουν εμπνεύσει εγκλήματα πραγματικά αποκαλύπτει με ανατριχιαστικό τρόπο την επίδραση της βίας από τα μέσα ενημέρωσης στα νεαρά μυαλά.
Η «Κούκλα του Σατανά ΙΙΙ» έγινε αυτό που θα λέγαμε σήμερα viral για τους λάθος λόγους: έδωσε την έμπνευση σε δύο 10χρονα παιδιά, τον Robert Thompson και τον Jon Venables να αρπάξουν, να βασανίσουν και τελικά να σκοτώσουν τον μόλις δύο ετών James Bulger.
Το αποτρόπαιο έγκλημα έγινε πρώτο θέμα στο Ηνωμένο Βασίλειο για πολλούς μήνες, αναζωπυρώνοντας την πεποίθηση ότι η απαγόρευση ταινιών ακατάλληλων προς «κατανάλωση» θα ήταν μία ενδεδειγμένη λύση για την αντιμετώπιση του εγκλήματος στην κοινωνία,
Η διαμάχη αυτή τράβηξε και ίσως τραβά και μέχρι σήμερα, αλλά αυτό που ήταν το πιο ανατριχιαστικό για το απίστευτο αυτό έγκλημα ήταν ότι «Η Κούκλα του Σατανά ΙΙΙ» δεν ήταν απλά η έμπνευση, αλλά το γεγονός ότι θύτες και θύμα ήταν παιδιά!
Τραγική λεπτομέρεια: ο μικρός Τζέιμι είχε πιτσιλιστεί με μπλε μπογιά όπως ο Τσάκι..
Αν και ο πατέρας του ενός εκ των μικρών δολοφόνων αρνήθηκε ότι ο γιος του είχε δει την ταινία, το συμπέρασμα για τα πραγματικά σοκαριστικά βασανιστήρια του δίχρονου παιδιού ήταν σχεδόν ίδια με τον τρόπο που ο «Τσάκι» προσπαθεί να σκοτώσει έναν άνθρωπο κάτω από τις ρόδες ενός παροπλισμένου τρένου.
Όσο για τον δολοφόνο της Κηφισιάς -τουλάχιστον με τα ως τώρα δεδομένα- δεν φαίνεται να ευσταθεί ο συσχετισμός, καθώς ο δολοφόνος παραμένει ακόμη ασύλληπτος, δεν έχει καταθέσει και κανείς δεν ξέρει αν όντως μιμήθηκε τον ήρωα της ταινίας ή είναι απλά ψυχάκιας...
